شعر دزدی

(( خدا حافظ برای او چه آسان بود ولی قلب من از این واژه لرزان بود))

و چنین بود که در وقت بهار، فصل پاییز دلم زود رسید،

و بهارم طی شد.

در سراشیبی مرگ،

برگها افتادند.

خش خشی بی پایان

زوزه ای از سرما،

و صدایی از درد،

باغ را ویران کرد.

سبزی روی مرا می دیدی

همگی گم شد و رفت،

حرف مردم شد و رفت.

گفتنی را گفتم،

آنچه می دانستم.

همه را باخته ام و جوانی را هم.

جبر و تقدیر چنان کرد که باور کردم،

آنچه بر ما آمد. 

*** 

تو که در بازاری،

راستی قیمت یک شاخه مریم چند است؟

مریمم پرپر شد.

باز بازنده شدم. . .

_______________________________________________

اینو از توی وبلاگ یکی دیگه دزدیدم.

البته اوشون هم نمیدونست منبعش کجاست.

همینجوری ازش خوشم اومد.

کلا من از وقتی ازدواج کردم طبع هنریم خشک شده... هرچی شعر و نثر ادبی دیدید بدونید که مال من نیست.گفتم بگم که دیگه نگم....